| Historia szkoły to życiorys zbiorowy, z którym wielu ludzi związało swoje życie zawodowe. Gmach naszej szkoły był budowany od 1910 roku dla potrzeb pruskiego Królewskiego Seminarium Nauczycielskiego. Istniało ono do 15 czerwca 1922r., kiedy to po Plebiscycie w Tarnowskich Górach ówczesny Wydział Oświaty Publicznej wydelegował komisję do przejęcia tego zakładu od władz niemieckich. W skład komisji weszli nauczyciele, a jednocześnie organizatorzy przyszłej szkoły dr Jan Reginek, ks. Piotr Kowolik i prof. Henryk Wójcik. W dniu 1 września 1922r. powstało, zatem i rozpoczęło pracę pierwsze, na polskim Górnym Śląsku, polskie Państwowe Seminarium Nauczycielskie Męskie w Tarnowskich Górach. Dyrektorem szkoły został dr Jan Reginek, a skład pierwszego grona pedagogicznego był następujący: prefekt ks. Piotr Kowolik, prof. Henryk Wójcik, prof. Florian Krawiec, prof. Antoni Małota, prof. Pikdelski, prof. Antoni Wójcikiewicz, prof. Józef Knosała. W miarę rozwoju do Seminarium przybywali nowi nauczyciele: prof. Stanisław Ciekliński, prof. Władysław Babirecki, prof. Antoni Włodarski, prof. Maksymilian Apostoł, prof. Pikdelski, prof. Woźniaczek, ks. Peikert. Program nauki oprócz przedmiotów ogólnokształcących i zawodowych uwzględniał również przedmioty artystyczne, każdy uczeń uczył się grać na skrzypcach, fortepianie i organach. Nastroje uczniów były entuzjastyczne. Pochodzili ze wszystkich trzech byłych zaborów. Pedagodzy mieli jeden wspólny cel – wykształcić przyszłego, dobrego nauczyciela – gorliwego patriotę. W latach 1925 – 1937 ukończyło seminarium ok. 400 wykwalifikowanych nauczycieli, przygotowanych do pracy w polskich szkołach na Górnym Śląsku i na Opolszczyźnie, która w wyniku podziału znalazła się po stronie niemieckiej. W roku 1924 Rada Miejska w Tarnowskich Górach ufundowała dla Seminarium tablice pamiątkową Karola Miarki – działacza narodowego Górnego Śląska, nauczyciela, publicysty pisarza i wychowawcy. Szkoła odtąd nazywała się: Seminarium Nauczycielskie imienia Karola Miarki. Równocześnie Rada Miejska ufundowała stypendia dla uczniów pochodzących z Tarnowskich Gór i powiatu tarnogórskiego. Osiągnięcia Zakładu Kształcenia Nauczycieli były duże. Powstały pracownie fizyczno-chemiczne, geograficzno-matematyczne, uczniowie wykonywali pomoce naukowe w utworzonych w tym celu warsztatach stolarsko-mechanicznych. Szkoła jako środowisko kulturalne urządzała koncerty, organizowała występy teatralne, rozwijało się harcerstwo. Opinia o uczniach, a potem absolwentach, była bardzo dobra. W latach 1932 – 1939 udostępniano pomieszczenia naszej szkoły polskiemu Liceum Raciborskiemu, ze względu na rozpoczęte w Raciborzu akcje germanizacyjne. W 1937r. w Polsce likwidowano Seminaria Nauczycielskie, otwierano trzyletnie Licea Pedagogiczne, do których przyjmowano absolwentów tzw. małego gimnazjum, tym samym kształcenie nauczycieli wydłużyło się.
Pierwszym Dyrektorem Liceum Pedagogicznego został Władysław Strumiłło. Druga wojna światowa przerwała naukę w Liceum Pedagogicznym. Po zajęciu Tarnowskich Gór przez hitlerowców Zakład posłużył za lokum dla Żeńskiego Seminarium Nauczycielskiego z Łalkenau. Pod koniec wojny szkoła została zamieniona na szpital wojskowy. W 1945 r. wznowiono pracę tej placówki jako Liceum Pedagogiczne – pięcioletnie. W skład powojennego grona pedagogicznego weszli np.: Aniela Gralakowa, ks. Robert Przewodnik, profesorowie: Henryk Wójcik, Władysław Babirecki, Helena Karczewska, Antoni Wojcikiewicz, Stanisław Bober, Jan Dryś, Jan Gola, Zofia Greczynowa, Marian Słania, a później Jan Niedziela, Stefan Wróbel, Piotr Świerc, Janina Miodek, Janina Maśkowa, Eugenia Lisikowa. Kolejnymi dyrektorami byli: Jan Koza, Józef Tor, Władysław Bachowski, Elżbieta Sitkowska, Stanisław Książek, Stanisław Mistygacz, Ludwik Cyran.
W 1957 odbył się zjazd byłych wychowanków Seminarium Nauczycielskiego i Liceum Pedagogicznego z lat 1922 – 1956. Bezpośrednim inicjatorem zorganizowania zjazdu i ufundowania tablicy pamiątkowej poświęconej nauczycielom – ofiarom terroru hitlerowskiego był m.in. Henryk Wójcik. Inicjatywy Wójcika podjął Świerc i ówczesny dyrektor Ludwik Cyran. Organizatorzy zjazdu chcieli w ten sposób uczcić 35 rocznicę powstania Państwowego Seminarium Nauczycielskiego w Tarnowskich Górach, a zarazem zbliżyć do siebie wychowanków dwóch pokoleń. Spotkanie zjazdowe ukazało wysokie wartości wychowawcze szkoły w okresie międzywojennym – albowiem pokolenie, które je ukończyło w latach 1924 – 1939 było tą generacją, która zdawać musiała egzamin z patriotyzmu w najtrudniejszym dla Polski okresie 1939 – 1945. Nie obeszło się niestety bez ofiar – stąd zjazd byłych wychowanków połączono z uroczystym odsłonięciem tablicy ku czci poległych i pomordowanych w obozach koncentracyjnych nauczycieli. Koedukacyjne Liceum Pedagogiczne istniało do 1970 roku. Warto zaznaczyć, że mury tej szkoły opuściło wielu wszechstronnie przygotowanych nauczycieli, którzy uczyli lub nadal uczą dzieci i młodzież, prowadząc jednocześnie drużyny harcerskie, zespoły artystyczne, kluby sportowe.
Pasję pracy, służby społecznej przekazali im wspaniali pedagodzy tej szkoły, z których większość już niestety nie żyje.
Z jego inicjatywy nastąpiła generalna przebudowa lokalowa budynku. Powstały doskonale wyposażone pracownie chemiczne, sala audytoryjna, pracownie innych przedmiotów. Zatrudniono wielu wybitnych nauczycieli z chemii – uczących do dzisiaj w tej szkole. Współpracowali z nim jako wicedyrektorzy: np. Jan Niedziela – długoletni, zasłużony nauczyciel i wychowawca młodzieży i np. Jolanta Wójcik – wspaniały pedagog, przyjaciel młodzieży. Nasza szkoła zaczęła się rozwijać.
Na początku lat siedemdziesiątych powiat tarnogórski odczuwał pewny brak personelu medycznego, ponieważ wybudowano nowy wielki szpital miejski rozbudowano wojewódzki Szpital Chirurgii w Piekarach Śląskich oraz działało Centrum Rehabilitacji w Reptach Śląskich. W dniu 1-ego września w budynku przy ul. Opolskiej 26 znalazła siedzibę nowa szkoła – Liceum Medyczne dla uczniów, którzy ukończyli szkołę podstawową i pragnęli w toku pięcioletniej nauki, zdobyć zawód pielęgniarki/pielęgniarza. Wprowadzenie nowego profilu kształcenia wymagało w szkole zatrudnienia magistrów pielęgniarstwa, lekarzy i farmaceutów oraz stworzenie pracowni do nauki zawodu. Organizacją Liceum Medycznego zajęła się pani Renata Głąbica – człowiek o niezwykłej energii.
Szkoły medyczne wniosły do naszej placówki swoisty klimat – nauczycielki i uczennice w pielęgniarskich ubiorach, uroczystość czepkowania, paskowanie, wręczenie indeksów, hymn pielęgniarski, rozbrzmiewający podczas uroczystości szkolnych. W 1976 roku z inicjatywy Juliana Gwoździa wszystkie tutaj istniejące szkoły połączono w Zespół Szkół Chemiczno – Medycznych.
W 1979 roku władze oświatowe w dowód uznania za całokształt pracy i bardzo dobre wyniki nauczania nadały szkole imię wybitnej polskiej uczonej Marii Skłodowskiej-Curie.
W latach 1983 – 1990 dyrektorem był mgr Ryszard Daszyk. Na początku lat 90. wobec ograniczenia naboru do szkół medycznych nastąpiła likwidacja Liceum Medycznego.
W 2005 roku Medyczne Studium Zawodowe zmieniło nazwę na Szkoła Policealna nr 1 i Szkoła Policealna dla Dorosłych nr 1 Obecnie w Szkole Policealnej nr 1 kształcimy w zawodach: – technik masażysta od 2006 roku – technik farmaceutyczny od 2008 roku W Szkole Policealnej dla Dorosłych nr 1 kształcimy w zawodach : – opiekun w domu pomocy społecznej , -opiekun medyczny od 2008 roku – technik masażysta od 2010 roku – technik usług kosmetycznych od 2010 roku.
To wszystko jest dowodem aktywności nauczycieli pracujących tutaj i Dyrekcji. Oblicze szkoły tworzy jej tradycja, przeszłość oraz teraźniejszość. Każdy z nas ma szansę zaznaczyć swoje miejsce, wnieść wkład w poziom edukacji oraz rozwój życia pozaszkolnego. Warto więc przypomnieć słynne zawołanie Adama Mickiewicza i odnieść je do naszej szkoły:
„… Niech tu wieczny ma przybytek Ojczyzna, Nauka, Cnota …”
Opracowała na podstawie dokumentacji archiwalnej i bieżącej mgr Maria Jaremska. |
